Bir mucizenin rahminize düşmesi.orada adım adım oluşup büyümesi. Tabi milyon tane şartın olgunlaşıp tam vaktinde gerçekleşmesi falan oralara hiç girmiyorum :) O küçük mucizenin yavaş yavaş ben burdayım deyişi. Canınızdan can katışınız ve nihayet kollarınıza gelmesi. 

İnci doğduğunda tam anlamıyla benim bir parçam olduğunu hissetmiştim. Size muhtaç minik bir insan yavrusu. O insan yavrusu gün be gün hızla buyuyor. İnci'nin bana ilk gülümsemesini hiç unutamam. Banyodan çıkmıştı havlusunun içinde yüzümüze bakarken ilk sosyal gülümsemesini  yapmıştı annesi ve babasına. Ikimizde birbirimize gördünmü gördünmü demiştik. :)  Anne baba olma hali biraz da böyle sürekli şaşırma hali galiba. Bir de tabi genelde ebebeynler, -bizde dahil- bebeklerimizi ne sanıyorsak. Gelişimi içirisinde zaten olması gereken birşey bile yapsa bir coşku ay bu çocuk kesin süper zeka havaları :) Mesela İnci ilk kez uzanıp oyuncağını elinde tuttuğunda benden 2 damla yaş süzülmüştü :) O minicik elleriyle ilk kavrayışıydı. Şimdi böyle söyleyince olmuyor ama :) Ve o an anladım ki İnci'nin üniversite mezuniyeti falan olsa eyvah eyvah demek ki :) Ve o an birşeyi daha çok net anladım. Annemi 💕  Sırtıma tülbent koyuşunu, ağzımdan burnumdan tıkıştırdığı yemekleri, varınca ara deyişlerini, her fırsatta dolan gözlerini...

Sevdiklerinizle ağız tadıyla geçireceğiniz mutlu bayramlar dilerim.

Öykü